(1855-1931)
Pisarz ludowy, pracujący m.in. na Sądecczyźnie.
Urodzony 20 lutego 1855 r. w Zawadzkiem na Opolszczyźnie jako syn robotnika, działacza polskiego i pisarza ludowego na Śląsku Juliusza Ligonia (1823-1889).
Działacz polonijny na należącym do Prus Śląsku. W 1883 r. otworzył w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów) księgarnię, ale po roku zbankrutował. Opuścił Śląsk i razem z braćmi, m.in. z poetą ludowym Janem Ligoniem (1851-1917), wyemigrował do Małopolski. Mieszkał m.in. w Muszynie, a jeszcze w 1889 r. pracował w służbie sądowej w Krynicy.
Potem jednak wrócił do Królewskiej Huty, zajmując się działalnością wydawniczą i społeczną – pełnił wiele funkcji w organizacjach polskich na Śląsku. W czasie plebiscytu po I wojnie światowej, decydującego o przynależności państwowej Śląska, agitował w Bytomiu za Polską.
Jako pisarz zaczynał od adaptacji niemieckich komedii dla teatru amatorskiego, w którym w Królewskiej Hucie występował z ojcem i bratem, a także tłumaczeń na j. polski powieści niemieckich. Autor publikowanych w śląskich czasopismach opowiastek dydaktycznych oraz redaktor śląskich czasopism religijnych.
Zmarł 2 września 1931 r. w Katowicach.
Jego bratanek (syn Jana) Stanisław Pigoń (1879-1954), ps. literacki Karlik, był wydawcą znanego dwutomowego zbioru pisanych gwarą anegdot i humoresek pt. „Bery i bojki śląskie” (1931-32), od 1934 r. dyrektorem rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach, w latach 1935-39 posłem do Sejmu, a po II wojnie światowej nadal w katowickim radiu autorem popularnych audycji radiowych „Przy sobocie po robocie”.
(IrP)
Źródło
Polski Słownik Biograficzny – tom XVII z 1972 r.