(1888-1964) generał dywizji Wojska Polskiego, wyszkolony na Limanowszczyźnie. Urodził się 6.08.1888 w majątku Bukowa k/Piotrkowa Trybunalskiego w rodzinie ziemiańskiej.
Uczył się najpierw w rosyjskim, a potem polskimGIMNAZJUM
w Częstochowie. Uczestnik strajku szkolnego w 1904 r. Maturę zdał w 1908 r. Jekatierinosławiu (obecnie Dnipropetrowsk na Ukrainie). Członek Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej (ranny w akcji na urząd gminy pod Częstochową). Zagrożony aresztowaniem wyemigrował w 1909 r. do Belgii, gdzie studiował na politechnice w Liege.
Przebieg służby
W Liege założył belgijski oddział Związek Walki Czynnej.W 1912 r. w Stróży (gmina Dobra, powiat Limanowa) ukończył letnią szkołę oficerską paramilitarnego Związku Strzeleckiego. W konspiracji nosił ps. Janusz.
2.08.1914 w Krakowie członek patrolu konnego, jeden z siedmiu kawalerzystów późniejszego płka Władysława Prażmowskiego-Beliny (1888-1938), którzy jako pierwsi wkroczyli do zaboru rosyjskiego. 6.08.1914 wyruszył z 1. kompanią kadrową do zaboru rosyjskiego. W jednostce Prażmowskiego-Beliny, która przekształciła się w 1. pułk ułanów Legionów Polskich – dowódca plutonu, szwadronu, sformowanego przez siebie dywizjonu, a w końcu ostatni dowódca tego pułku. Po tzw. kryzysie przysięgowym w 1917 r. (Polacy odmówili przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec) internowany w Beniaminowie, następnie jeniec w obozach w Rastadt i twierdzy Werl w Niemczech.
W końcu października 1918 r. przybył na Lubelszczyznę, gdzie sformował 3. pu, z którym w 1919 r. wyruszył na Front Litewsko-Białoruski. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. dowódca grupy kawalerii (w składzie m.in. 7. i 11. pu, ten pierwszy to utworzony przez niego 3. pu po zmianie numeracji), potem I Brygady Jazdy w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu. Dowodził nią do 1924 r., przejściowo równocześnie jako p. o. dowódcy 2. Dywizji Kawalerii.
W latach 1924-25 słuchacz kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, w latach 1925-30 dowódca 4. DKaw. we Lwowie, w latach 1930-33 komendant Centrum Wyższych Studiów Wojsk., w latach 1933-35 dowódca Okręgu Korpusu XPRZEMYŚL, od 1935 r. do 18.09.1939 I wiceminister spraw wojskowych.
Po kampanii wrześniowej w 1939 r. internowany w Rumunii, skąd przedostał się do Francji. W latach 1940-41 generał do zleceń Naczelnego Wodza, potem dowódca brygady szkolnej w Szkocji, w latach 1943-46 dowódca polskich jednostek wojskowych w W. Brytanii.
Awanse: 1914 – porucznik, 1916 – rotmistrz (kapitan), 1918 – major, 1920 – pułkownik ze starszeństwem od 1919 r., 1927 – gen. brygady, 1945 – gen. dywizji.
Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta III klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, 3-krotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz francuską Legią Honorową i brytyjskim Orderem Łaźni.
Po demobilizacji został w Londynie, gdzie był m.in. współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego, od 1964 r. jego prezesem, jednak 11.06.1964 zmarł w Londynie, pochowany na cmentarzu Old Brompton.
(IrP)
Źródła
Piotr Stawecki SŁOWNIK biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939”, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski „Generałowie Polski niepodległej” Editions Spotkania, Warszawa 1991
Fot.: http://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz_Głuchowski#mediaviewer/File:Gen._Janusz_G%C5%82uchowski_1938.jpg
