(1895-1979) generał brygady Wojska Polskiego, służący w Nowym Sączu. Urodził się 10.10.1895 w Trzebieńczycach (powiatOŚWIĘCIM
).
Zaczął naukę w gimnazjum salezjanów w Oświęcimiu, ale w 1915 r. ukończył gimnazjum państwowe w Wadowicach. Na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie zaliczył 3 semestry studiów rolniczych i 4 semestry na wydziale prawa.
Przebieg służby
Przed I wojną światową należał do harcerstwa i paramilitarnych Polskich Drużyn Strzeleckich. Z chwilą wybuchu Wielkiej Wojny wstąpił do kompanii podhalańskiej, skąd skierowanoGO do szkoły podchorążych Legionów Polskich. Po zakończeniu kursu został w niej w charakterze instruktora, ale potem wziął udział w formowaniu 6. pułku piechoty Legionów. Po wymarszu na front dowodził w nim kompaniami.
Przyłączył się do akcji odmowy składania przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec, wystąpił o zwolnienie ze służby w Legionach, ale austriackie władze wojskowe wcieliły go do swojego 32. pułku piechoty w Nowym Sączu. Po przybyciu do NS objął w nim stanowisko komendanta Okręgu konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej.
W 1918 r. udał się na Ukrainę, gdzie został szefem oddziału wyszkolenia wojskowego POW i dowódcą lotnych jednostek bojowych. Następnie wysłany na Kubań do formujących się tam oddziałów Wojska Polskiego. Kolejno mianowany szefem Oddziału II, p.o. szefa sztabu dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego i dowódcą batalionu w 13. pułku strzelców. Po nadaniu dywizji oficjalnej nazwy 10. Dywizji Piechoty – dowódca batalionu w 28. Pułku Strzelców Kaniowskich.
Od 1920 r. w strukturach centralnych WP: szef sekcji w Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych i wydziału ogólno personalnego Oddziału V Sztabu Generalnego. Po ukończeniu w latach 1924-25 kursu w Wyższej Szkole Wojennej nominowany na szefa sztabu w Dowództwie Okręgu Korpusu IILUBLIN, w latach 1927-29 dowódca 49. pułku piechoty, komendant Szkoły Podchorążych Piechoty, od 1930 r. dowódca piechoty dywizyjnej w 26. DP, od 1933 r. dowódca Okręgu Korpusu III Grodno, od 1936 r. dowódca 17. DP Wielkopolskiej.
Płk Stefan Rowecki (późniejszy generał i dowódca Armii Krajowej ps. Grot), wyznaczony w maju 1939 r. do oceny dowódców polskich, napisał o nim: „Jako dowódca dywizji bardzo słaby obecnie. Nie lepszy pewnie byłby na wojnie. Zrobił niespodziankę, że został generałem”.
W kampanii wrześniowej 1939 r. wziął udział jako zastępca dowódcy OK. VI Lwów i dowódca tzw. przyczółka rumuńskiego. Internowany w Rumunii, skąd przedostał się wprawdzie na Bliski Wschód, ale polskie emigracyjne władze wojskowe trzymałyGO z dala od oddziałów liniowych i dowodzenia: w latach 1941-47 przebywał w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, a potem w Palestynie. Zdemobilizowany w W. Brytanii.
Awanse: 1915 – chorąży, podporucznik, 1916 – porucznik, 1918 – kapitan, 1920 – podpułkownik, 1928 – pułkownik, 19.03.1939 – gen. brygady.
Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta III klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i 4-krotnie Krzyżem Walecznych.
W 1952 r. wyemigrował do USA. W 1958 r. powrócił do Polski. Zmarł 6.11.1979 w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
(IrP)
Źródła
Piotr Stawecki SŁOWNIK biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939”, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski „Generałowie Polski niepodległej” Editions Spotkania, Warszawa 1991
Fot.:http://pl.wikipedia.org/wiki/Maksymilian_Milan-Kamski#mediaviewer/File:Maksymilian_Milan-Kamski.jpg
