(1896-1980)
generał dywizji Wojska Polskiego, wyszkolony w Nowym Sączu
Urodził się 15.11.1896 w Borszczowie koło Tarnopola (obecnie Ukraina). Uczył się wGIMNAZJUM
w Samborze (obecnie Ukraina).
Przebieg służby
Skaut, członek organizacji sportowo-paramilitarnej – Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. W lipcu 1914 r. ukończył letniKURS instruktorów Polskich Drużyn Strzeleckich urządzony w gmachu dzisiejszej SzP nr 1 im. A. Mickiewicza w Nowym Sączu.
Od sierpnia 1918 r. w Legionie Wschodnim we Lwowie i 3. pułku piechoty Legionów Polskich. Brał udział w przejściu II Brygady Legionów przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą i połączeniu się w Rosji z II Korpusem Polskim na Wschodzie. W nim adiutant w 16. pp. W wyniku bitwy pod Kaniowem internowany przez Niemców. Uciekł i przekradł się do I KP w Rosji. Po jego rozbrojeniu przez Niemców w twierdzy w Bobrujsku przedostał się na Murmań, północny rejon Rosji z głównym miastem Murmańskiem. Tam dowódca kompanii i potem tzw. Samodzielnego Oddziału Murmańskiego, przeformowanego następnie w 64. pp, którym dowodził w czasie wojny polsko-rosyjskiej i później aż do 1924 r.
W latach 1924-25 dowódca batalionu korpusu kadetów w twierdzy Modlin, w latach 1925-26 oficer w oddziale III Sztabu Generalnego, w latach 1926-29 dowódca batalionu Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, w latach 1929-31 słuchacz w Wyższej Szkole Wojskowej, w latach 1931-35 zastępca dowódcy 60. pp w Ostrowie Wielkopolskim, w latach 1935-38 dowódca 73. pp w Katowicach i całej piechoty w 39. Dywizji Piechoty (rezerwowej).
Z powodu choroby jej dowódcy gen. Brunona Olbrychta (1895-1951) dowodził nią w czasie kampanii wrześniowej wojny obronnej z Niemcami w 1939 r. Dywizja wchodziła w skład Armii LUBLIN”.
Po klęsce przedostał się do Francji. W 1940 r. dowódca utworzonej tam 1. Dywizji Grenadierów, na czele której walczył z Niemcami m.in. na Linii Maginota. Po klęsce Francji i ewakuacji do W. Brytanii II generał do zleceń Naczelnego Wodza w Londynie, w latach 1941-42 dowódca oddziałów Polskich Sił Zbrojnych w Kanadzie, gdzie udało się zwerbować tylko 609 rekrutów, w latach 1942-43 dowódca 1. Brygady Strzelców w I Korpusie Polskim w Szkocji, a w latach 1943-46 dowódca 3. Dywizji Strzelców Karpackich w II Korpusie Polskim na Bliskim Wschodzie i we Włoszech, gdzie jego jednostka zdobyła m.in. ufortyfikowane i zaciekle bronione przez Niemców opactwo benedyktynów na wzgórzu Monte Cassino (519 m n.p.m.), a także brała udział w walkach o Ankonę, przełamaniu niemieckich fortyfikacji zwanych linią Gotów i opanowaniu Bolonii.
Awanse: 1918 – podporucznik, 1919 – kapitan, 1924 – major, 1930 – podpułkownik, 1938 – pułkownik, 1940 – generał brygady, 1945 – gen. dywizji.
Odznaczony m.in. orderami Virtuti Militari III, IV i V klasy, Krzyżami Komandorskim z Gwiazdą i Oficerskim Orderu Polonia Restituta, 8-krotnie (!) Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, a także francuskim Croix de Guerre (Krzyżem Wojennym).
Po demobilizacji w 1947 r. osiedlił się w Londynie, gdzie zmarł 9.10.1980, skremowany i zgodnie z wyrażoną przez niego ostatnią wolą urnę z jego prochami pochowano wśród poległych żołnierzy na polskim cmentarzu wojskowym pod Monte Cassino.
(IrP)
Źródła
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski „Generałowie Polski niepodległej” Editions Spotkania,WARSZAWA 1991
Marcin Spórna – „Słownik najsłynniejszych wodzów i dowódców polskich”, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2006
„Bóg, honor, ojczyzna. Sądeccy żołnierze i generałowie w służbie niepodległej Rzeczypospolitej” pod red. Jerzego Leśniaka i Henryka Szewczyka, Instytut Pamięci Narodowej i Fundacja Sądecka, Nowy Sącz-Warszawa 2009
Zbigniew Mierzwiński – „Generałowie II Rzeczpospolitej”, Wydawnictwo Polonia,WARSZAWA 1990
Fot.: http://pl.wikipedia.org/wiki/Bolesław_Bronisław_Duch#mediaviewer/File:GeneralDuch.jpg
