(1884-1934)
generał brygady Wojska Polskiego, służący w Nowym Sączu
Urodził się 14.12.1884 w Wadowicach.
W latach 1896-1900 uczeń gimnazjum klasycznego w Wadowicach, w latach 1900-05 uczył się w korpusie kadetów we Lwowie.
Przebieg służby
Od 1905 r. zawodowy żołnierz armii austriackiej, ale równocześnie członek polskiego paramilitarnego Związku Strzeleckiego, w którym był instruktorem. W czasie I wojny światowej dowódca kompanii i batalionu na froncie. W 1917 r. w Polskiej Sile Zbrojnej jako instruktor kursu wyszkolenia 6. pułku piechoty w Zambrowie i Ostrowi Mazowieckiej. Ponownie w armii austriackiej na froncie włoskim i w Małopolsce, gdzie równocześnie należał do konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej, z ramienia jej Komendy Głównej organizującym struktury niepodległościowe.
W Wojsku Polskim od 1.11.1918 jako p.o. dowódcy 32. pp Obrony Krajowej w Bochni, na którego bazie sformował 3. pułk strzelców podhalańskich, którym dowodził do 1919 r., po czym został w nim dowódcą… batalionu. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca 5. pp Legionów, ciężko ranny 12.06.1920. Od listopada p.o. dowódcy I Brygady Legionów. W latach 1921-26 dowódca 1. PSPodh. w Nowym Sączu. W latach 1926-28 dowódca piechoty 18. Dywizji Piechoty, w latach 1928-29 pomocnik dowódcy Okręgu Korpusu III Grodno ds. uzupełnień, a w latach 1929-34 dowódca OK II Lublin.
Awanse: 1908 – podporucznik, 1913 – porucznik, 1915 – kapitan, 1918 – major, 1919 – podpułkownik, pułkownik, 1929 – gen. brygady.
Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta III klasy oraz 4-krotnie Krzyżem Walecznych.
Zmarł 15.11.1934 w Warszawie. W 2019 r. ukazała się broszura „Generał Jerzy Dobrodzicki 1884-1934” Jerzego Gizy i Tomasza Podgórskiego.
(IrP)
Źródła
- Piotr Stawecki – „Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939”, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski – „Generałowie Polski niepodległej” Editions Spotkania, Warszawa 1991
