JUNG (YUNG YOUNG) Władysław Jan

(1870-1940)

generał dywizji Wojska Polskiego, pochodzący z Gorlic

Urodził się 23.03.1870 w Gorlicach, syn urzędnika celnego Jerzego i Bronisławy z d. Koszyk.

Absolwent szkół wojskowych: niższej realnej w Koszycach (Słowacja) i wyższej realnej (szkoły kadetów) w Hranicach na Morawach oraz wydziału artylerii Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu w 1891 r.

Przebieg służby

Zawodowy żołnierz w armii austriackiej. W czasie I wojny światowej dowódca dywizjonu artylerii ciężkiej na froncie rosyjskim (wynika z tego, że mógł brać udział w wielkiej bitwie pod rodzinnymi Gorlicami w 1915 r.), następnie dowódca 24. pułku artylerii na froncie rumuńskim, wojnę zakończył jako dowódca brygady artylerii na froncie włoskim, gdzie został wzięty do niewoli, w której znajdował się od początku września do świąt Bożego Narodzenia w 1918 r.

Awanse w armii austriackiej: 1891 – podporucznik, 1895 – porucznik, 1904 – kapitan, 1914 – major, 1916 – podpułkownik.

W Wojsku Polskim od początku 1919 r., kiedy wstąpił do formującej się we Francji armii gen. Józefa Hallera. Mianowany na dowódcę 1. pułku artylerii lekkiej, potem 1. Brygady Artylerii w 1. Dywizji Piechoty. Po przerzuceniu hallerczyków do Polski wziął udział w wojnie polsko-rosyjskiej – na froncie wołyńskim, gdzie dowodził brygadami artylerii: kolejno w 1. i 13. DP, a przejściowo był nawet inspektorem artylerii całego tego frontu. Następnie dowódca 7. BArt. na froncie cieszyńskim i inspektor artylerii w 2. Armii. Od końca kwietnia 1920 r. dowódca 15. DP, z którą uczestniczył w wyprawie kijowskiej i kampanii letniej.

W końcu 1921 r. oddelegowany na kurs dla generałów we Francji. Po powrocie ponownie dowodził 15. DP stacjonującą w Bydgoszczy, a od 1924 r. dowódca Okręgu Korpusu IV Łódź. W czasie przewrotu majowego w 1926 r. opowiedział się przeciwko zamachowi stanu Józefa Piłsudskiego i stanął po stronie prawowitego rządu, w wyniku czego – po objęciu władzy przez zamachowców – odsunięty na boczny tor. Od lipca tego roku dowódca OK II Lublin, w 1928 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Awanse w WP: 1919 – pułkownik, 1920 – generał-podporucznik, 1922 ze starszeństwem od 1919 r. – generał brygady, 1924 – gen. dywizji.

Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V klasy, Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta, 3-krotnie Krzyżem Walecznych i francuskim Krzyżem Komandorskim Orderu Legii Honorowej III klasy oraz odznaczeniami austriackimi.

Mieszkał w Krakowie, ale po wybuchu II wojny światowej znalazł się we Lwowie. Po rozpoczęciu okupacji radzieckiej próbował w zimie 1939 r. wrócić do Krakowa, aresztowany przez radziecką straż graniczną, przetrzymywany na mrozie. Zmarł 1.01.1940 wskutek odmrożeń i gangreny w więzieniu we Lwowie, pochowany na tamtejszym Cmentarzu Łyczakowskim.

Od 1905 r. jego żoną była Seweryna z d. Mochnacka, zmarła w 1945 r. na emigracji w Afryce.

(IrP)

Źródła

  • Piotr Stawecki – „Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939”, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski – „Generałowie Polski niepodległej” Editions Spotkania, Warszawa 1991
  • Wikipedia
  • www.old.klubgorliczan.pl
  • „Gorlicki Informator Biograficzny”, wydawca: Stowarzyszenie „Klub Gorliczan”, Gorlice 2009