Sączopedia

XVII-wieczny dwór szlachecki znajdujący się obecnie w Parku Etnograficznym w Nowym Sączu. Na teren skansenu został przeniesiony ze swojej pierwotnej lokalizacji – z Rdzawy koło Bochni.

Majątek ziemski z dworem w Rdzawie należał kolejno do rodziny Rdzawskich, Stradomskich z Kępanowa, Baranowskich herbu Rawicz, a kiedy pobliski klasztor Kanoników Regularnych w Trzcianie został zrabowany i spalony przez wojska Rakoczego lub szwedzkie,  zamieszkali w nim zakonnicy adaptując go na swoje potrzeby. Obiekt przebudowano wówczas w stylu barokowym.

W dwóch pomieszczeniach dworu zachowały się polichromie pochodzące z czasów, w których obiekt przez około pół wieku pełnił funkcje sakralne. Po 1703 r. , gdy w dworze ponownie zaczęli gospodarzyć Baranowscy, a później Wesołowscy ( w 1786 r. dwór nabył Kajetan Wesołowski – szlachcic z okolic Częstochowy), polichromie zniknęły pod warstwami tynku.

Wesołowscy byli właścicielami Rdzawy do 1945 r. Później majątek rozparcelowano, a dwór doprowadzono do stanu ruiny.

Wedle przekazów Wesołowskich, gdy zdarzało się, że z jakiejś ściany odpadał tynk odsłaniając fragment malowidła, w rodzinie zdarzało się jakieś nieszczęście. Córka właściciela – Janina umieściła na ścianie tabliczkę, by obrazów nie odsłaniać, bo  uaktywnia to klątwę.

W 1945 r. po reformie rolnej dwór przeszedł na własność państwa, umieszczono w nim szkołę, potem inne instytucje, a w 1969 r. przekazano nowosądeckiemu Muzeum.

W 1969 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków podjął decyzję o rozebraniu zniszczonego dworu w Rdzawie  i przeniesieniu go do sądeckiego skansenu.

Dwór zbudowany jest na rzucie prostokąta. Jest budynkiem parterowym o ścianach z drewna modrzewiowego z zewnątrz tynkowanych i bielonych. Dach jest łamany kryty gontem. Od strony północnej znajduje się czterokolumnowy ganek. Forma architektoniczna budynku nawiązuje do jego stanu z drugiej połowy XIX w.