(1932-1995) Reportażysta i eseista, członek grupy literackiej Muszyna i autor publikacji m.in. o Sądecczyźnie.
Urodzony 4 listopada 1932 r. we Lwowie, syn poległego w bitwie nad Bzurą w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. Franciszka i Anny Marii z d. Tatarczyńskiej. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał m.in. w Muszynie. Absolwent gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie z 1949 r., rozpoczął studia polonistyczne, ale w 1954 r. ukończył historię i studium dziennikarskie na tamtejszym Uniwersytecie Jagiellońskim.
Dziennikarz: w latach 1951-67 „Dziennika Polskiego”, 1968-69 „Życia Literackiego” i 1970-80 „Przekroju”, ponadto współpracownik „Gazety Krakowskiej” i „Przeglądu Tygodniowego”. Laureat licznych konkursów reporterskich. Współtwórca „Kroniki krakowskiej” – programu informacyjnego ośrodka TVP w Krakowie.
Autor nagradzanych reportaży prasowych i książkowych, w tym „Nie będzie balu dla weteranów” (1964, razem ze Stefanem Bratkowskim 1934-1921) i demitologizującego „Westerplatte broni się jeszcze” (1989, jako pierwszy pisał, że mjr Henryk Sucharski 1898-1946 odegrał w obronie tej placówki WP mniej heroiczną rolę niż się wydawało, a rzeczywiście dowodził kpt. Franciszek Dąbrowski 1904-1962) oraz opartych na odkryciach archeologicznych reportaży historycznych „Pogański książę silny wielce” (1970) i „Kolebka Siemowita” (1974), ponadto opowieści biograficznych m.in. „Ostatni rycerz Europy” (1983) o Kazimierzu Pułaskim – patrz i „Awanturnik nieśmiertelny” (1989) o Maurycym Beniowskim (1746-1786), a także poświęconego w dużej części Sądecczyźnie albumu „Brzegami Popradu” (1967), 22 reportaży z Sądecczyzny (m.in. o Muszynie) zebranych w tomie „Jak na Zawiszy” (1971) i pozycji „Stary Sącz. Średniowieczna perła Beskidu” (1971).
Od 1966 r. członek Związku Literatów Polskich, w latach 1983-86 nawet jego wiceprezes, na przełomie lat 50. i 60. XX w. członek założonej przez Jerzego Harasymowicza – patrz – grupy literackiej „Muszyna”, a w latach 1974-80 współzałożyciel i przewodniczący Ogólnopolskiego Klubu Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Laureat nagrody dziennikarskiej im. Bolesława Prusa (1847-1912).
Odznaczony m.in. Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Od 1974 r. właściciel dawnego dworu biskupów krakowskich w Bolechowicach na skraju Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. O nich to właśnie rymował w 1784 r. bp Jan Paweł Woronicz (1757-1829): „Ku zabawie las, góry, strugi i krynice?/Otóż wy macie wszystko to Bolechowice”. Jak napisała Marzanna Raińska w „Dworach Małopolski” (2014): Roszko „z żoną Anną przywrócił sędziwemu dworkowi dawny blask”. Spichlerz 1763 r., znajdujący się na terenie posiadłości, rozebrano w latach 80. XX w. – miał trafić do skansenu w Krzesławicach (wieś obecnie włączona do Krakowa), ale tenże, mimo upływu ok. 40 lat, dotąd nie powstał.
Zmarł 18 lutego 1995 r. w Bolechowicach (inne źródła, że w Krakowie), pochowany na krakowskim cmentarzu na Salwatorze.
(IrP)
Źródła
- „Pisarze Ziemi Krakowskiej. Informator”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1976
- Lesław M. Bartelski – „Polscy pisarze współcześni. Informator 1944-74”, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1977
- „Mały słownik pisarzy polskich. Część II” pod red. Włodzimierza Maciąga, Wiedza Powszechna, Warszawa 1981
- Tygodniksalwatorski.icm.com.pl
- Marzanna Raińska – „Dwory Małopolski”, Małopolskie Centrum Kultury „Sokół”, Nowy Sącz 2014
- Wikipedia
