(1870-1940)
generał dywizji Wojska Polskiego, pochodzący zGORLIC
Urodził się 23.03.1870 w Gorlicach w rodzinie urzędnika celnego.
Absolwent szkół wojskowych: niższej realnej w Koszycach (Słowacja) i wyższej realnej w Hranicach na Morawach oraz wydziału artylerii Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu.
Przebieg służby
Zawodowy żołnierz w armii austriackiej. W czasie I wojny światowej dowódca dywizjonu artylerii ciężkiej na froncie rosyjskim (wynika z tego, że mógł brać udział w wielkiej bitwie pod rodzinnymi Gorlicami w 1915 r.), następnie dowódca 24. pułku artylerii na froncie rumuńskim, wojnę zakończył jako dowódca brygady artylerii na froncie włoskim, gdzie został wzięty do niewoli, w której znajdował się od początku września do świąt Bożego Narodzenia w 1918 r.
Awanse w armii austriackiej: 1891 – podporucznik, 1894 – porucznik, 1904 – kapitan, jeszcze przed wybuchem I wojny światowej w 1914 r. – major, w trakcie I wojny światowej – podpułkownik.
W Wojsku Polskim od początku 1919 r., kiedy wstąpił do formującej się we Francji armii gen. Józefa Hallera. Mianowany na dowódcę 1. pułku artylerii lekkiej, potem 1. Brygady Artylerii w 1. Dywizji Piechoty. Po przerzuceniu hallerczyków do Polski wziął udział w wojnie polsko-rosyjskiej – na froncie wołyńskim, gdzie dowodził brygadami artylerii: kolejno 1. i 13. DP, a przejściowo był nawet inspektorem artylerii całego tego frontu. Następnie dowódca 7. BArt. na froncie cieszyńskim i inspektor artylerii w 2. Armii. Od końca kwietnia 1920 r. dowódca 15. DP, z którą uczestniczył w wyprawie kijowskiej i kampanii letniej.
W końcu 1921 r. wydelegowany naKURS dla generałów we Francji. Po powrocie ponownie dowodził 15. DP stacjonującą w Bydgoszczy, a od 1924 r. dowódca Okręgu Korpusu IV Łódź. W czasie przewrotu majowego w 1926 r. opowiedział się przeciwko zamachowi stanu Józefa Piłsudskiego i stanął po stronie prawowitego rządu, w wyniku czego – po objęciu władzy przez zamachowców – odsunięty na boczny tor. Od lipca tego roku dowódca OK II Lublin, w 1928 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Awanse w WP: 1919 – pułkownik, 1920 ze starszeństwem od 1919 r. – generał brygady, 1924 – gen. dywizji.
Odznaczony m.in. orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, 3-krotnie Krzyżem Walecznych i francuską Legią Honorową III klasy oraz odznaczeniami austriackimi.
Mieszkał w Krakowie, ale po wybuchu II wojny światowej znalazł się we Lwowie. Po rozpoczęciu okupacji radzieckiej próbował w zimie 1939 r. wrócić do Krakowa, aresztowany, przetrzymywany na mrozie. Zmarł 1.01.1940 wskutek odmrożeń i gangreny w więzieniu we Lwowie, pochowany na tamtejszym Cmentarzu Łyczakowskim.
(IrP)
Źródła
Piotr Stawecki SŁOWNIK biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939”, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski „Generałowie Polski niepodległej” Editions Spotkania, Warszawa 1991
.jpg){kind=link}