(1834-1903) generał broni armii austriackiej, Austriak pochodzący z Nowego Sącza
Urodził się 28.02.1834 w Nowym Sączu w rodzinie oficera miejscowego 20. pułku piechoty.
Przebieg służby
W latach 1845-53 studiował w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt (Austria). Przydzielony do 58. pp we Florencji, od 1855 r. w Wiedniu. Walczył we Włoszech w wojnie austriacko-francuskiej. Od 1859 r. w 3. wschodnio-galicyjskim batalionie ochotników w Stanisławowie (obecnie Iwanofrankiwsk na Ukrainie), następnie w 40. pp w Trieście, potem w Padwie. Ciężko ranny na wojnie z Prusami. Od 1868 r. oficer Komendy Generalnej w Pradze, później znowu w 40. pp, kolejno w Brnie, od 1869 r. w Ołomuńcu, od 1870 r. w Opawie i wreszcie od 1871 r. w Krakowie. Od 1874 r. dowódca samodzielnego 26. batalionu strzelców polowych w Freistadt (Austria czy obecnie czeski Cahlov?), a od 1875 r. w Linzu. Od 1881 r. zastępca dowódcy 67. pp w Budapeszcie, a od 1882 r. w Trebinje (obecnie Bośnia i Hercegowina) i Preszowie (obecnie Słowacja). W latach 1883-84 zastępca dowódcy 4. pp w Wiedniu, po czym dowódca 77. pp w Przemyślu, od 1887 r. dowódca 58. Brygady Piechoty w Libercu, w latach 1889-91 komendant Obrony Krajowej we Lwowie, potem dowódca 13. Dywizji Piechoty w Wiedniu, od 1894 r. komendant Obrony Krajowej w Wiedniu, od 1898 r. zastępca komendanta głównego C. K. Obrony Krajowej z równoczesną nominacją do rangi tajnego radcy dworu, a od 1901 r. właściciel 12. pp. W 1903 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Zasłużony dla wojskowości: pomysłodawca i organizator pierwszych polowych ćwiczeń strzeleckich, które następnie weszły do programu szkoleniowego w armii austriackiej, skąd zaczerpnęły je armie innych państw.
Awanse: 1853 – podporucznik, 1859 – porucznik, kapitan, 1874 – major, 1878 – podpułkownik, 1882 – pułkownik, 1888 – gen. major (brygady), 1892 – gen. dywizji, 1898 – gen. broni.
Odznaczony m.in. Krzyżem Rycerskim Orderu Leopolda oraz Orderem Żelaznej Korony I i III klasy.
Zmarł 11.08.1903 w Wiedniu.
(IrP)
Źródła
Jerzy Giza „Sądeccy generałowie”, Kraków 1993