(1745–1829) generał-major wojsk koronnych, starosta szczyrzycki na Limanowszczyźnie
W latach 1788-92 szef 7. regimentu pieszego koronnego w wojnie polsko-rosyjskiej, w 1792 r. z tego tytułu uzyskał stopień gen.-majora, choć w wojsku nigdy nie służył. Członek sprzysiężenia, przygotowującego wybuch powstania kościuszkowskiego. W insurekcji kościuszkowskiej gen.-majorWOJEWÓDZTWA
lubelskiego i jednocześnie pełnomocnik rządu na woj. lubelskie, wołyńskie, Ziemię Chełmską i powiat krasnostawski.
Starosta szczyrzycki. W 1768 r. uczestnik konfederacji barskiej – głównie jako polityk. Po upadku ruchu emigrował do Niemiec, ale wrócił do kraju i uzyskał przebaczenie króla. Emisariusz dyplomatyczny w Wiedniu i Preszowie, od 1788 r. poseł polski w Konstantynopolu. W 1788 r. poseł ziemi bielskiej na Sejm Czteroletni, zwolennik i orędownik Konstytucji 3 maja. W 1790 r. odznaczony Orderem Orła Białego.
Po upadku insurekcji kościuszkowskiej wyemigrował na Zachód i działał w organizacjach niepodległościowych we Włoszech (Wenecja, Bolonia) i Szwajcarii (Bazylea). Wobec sukcesów gen. Jana Henryka Dąbrowskiego wycofał się z działalności i w 1796 r., po ogłoszeniu amnestii przez cara rosyjskiego Pawła, znów wrócił do kraju. Od 1812 r. marszałek szlachty guberni kijowskiej. W 1825 r. więziony w Kijowie za działalność na rzecz Towarzystwa Patriotycznego i sympatie prodekabrystowskie.
Pieczętował się herbem Pilawa, od 1777 r. hrabia austriacki. Ojciec Feliksa Potockiego, pułkownika wojsk Księstwa Warszawskiego. Zmarł w Berdyczowie.
(IrP)
Źródła
Henryk P. Kosk „Generalicja polska”, Oficyna Wydawnicza Ajaks,PRUSZKÓW 1998-2001