(1864-1921)
Pisarz wyedukowany m.in. w Nowym Sączu.
Urodzony 24 stycznia 1864 r. w Rokitnicy k/Brodnicy. Uczył się w gimnazjach w Brodnicy, Krakowie i Nowym Sączu. W latach 1886-88 zgłębiał prawo na uniwersytecie w Dorpacie (obecnie Tartu w Estonii), ale studiów nie ukończył.
Mieszkał w Warszawie i Galicji, gdzie związał się z ruchem robotniczym i został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, potem sekretarz Sosnowieckiego Towarzystwa Kopalń i Zakładów Hutniczych.
Poeta, poruszający tematykę pracy („Polonia irredenta” z lat 1895-96), prozaik naturalistyczny, dramaturg, krytyk literacki („Stanisław Wyspiański” z 1903 r.), antyklerykalny publicysta-religioznawca (negował historyczność i boskość postaci Chrystusa, z tego względu prześladowany przez zaborcze władze pruskie i austriackie, nawet więziony, twierdził też, że źródeł chrześcijaństwa należy upatrywać w… astrologii) oraz tłumacz (m.in. „Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom” Józefa Flawiusza z 1906 r.). W końcu życia odstąpił od poglądów rewolucyjnych i lewicowych na rzecz nacjonalizmu i antysemityzmu.
Zmarł 3 listopada 1921 r. w Warszawie, pochowany na tamtejszym cmentarzu ewangelicko-reformowanym. Jego syn Lech (1894-1952) był profesorem architektury, zaprojektował m.in. wnętrza transatlantyku m/s Batory.
(IrP)
Źródła
„Mały słownik pisarzy polskich”, Wiedza Powszechna, Warszawa 1975
www.sejm-wielki.pl