(1835-1901)
Pisarz, zajmujący się m.in. Ziemią Limanowską.
Urodzony 27 lipca 1835 r. w Kobiernikach k/Sandomierza. Uczył się w Instytucie Agronomicznym na Marymoncie w Warszawie. Uczestnik powstania styczniowego w 1863 r. – kolejno jako komisarz województwa sandomierskiego, emisariusz do Wielkopolski, uczestnik walk oraz pełnomocnik rządu w Galicji, potem przez 2 lata więziony przez Austriaków. Po uwolnieniu przebywał w Niemczech i W. Brytanii, mieszkał w Krakowie i okolicach.
Zwolennik modernistów z Młodej Polski. Autor realistycznych powieści pozytywistycznych m.in. o wsi (m.in. „Łusia Burlak” z 1878 r., „Przybłędy” z 1881 r., „Głodowa pożyczka” z 1881 r., „Dla świętej ziemi” z 1888 r. i „Biedronie” z 1896 r.) oraz artystach („Bajecznie kolorowa” z 1897 r. o małżeństwie malarza Włodzimierza Tetmajera, „U progu sztuki” z 1897 r. i „Matka” z 1898 r. o pierwszym okresie życia urodzonego na Ziemi Limanowskiej poety Władysława Orkana właśc. Franciszka Smaciarza).
Zmarł 22 września 1901 r. w Krakowie. Utwory dedykowali mu m.in. Władysław St. Reymont, Stanisław Wyspiański, Stefan Żeromski, Włodzimierz i Kazimierz Tetmajerowie oraz Lucjan Rydel.
(IrP)
Źródło
„Mały słownik pisarzy polskich”, Wiedza Powszechna, Warszawa 1975