Dawne podania ludowe głosiły, że Łomica została przed wiekami zasiedlona przez tatarskich osadników. Ma to poniekąd tłumaczyć odmienność miejscowej gwary i zwyczajów.
Wieś weszła w skład posiadłości miasta Piwniczna (dawniej Piwniczna Szyja) założonego w 1348 r. na prawie niemieckim z nadania króla Kazimierza III Wielkiego wydanego mieszczaninowi Hankowi z Sącza. Król nakazał, żeby łomnickie sołectwo było dziedziczne, a kmiecie mieli być zwolnieni od ciężarów nakładanych przez prawo polskie. W dokumencie z 1391 r. (przetrwała tylko jego kopia z XV w.) król Władysław II Jagiełło nadał biskupowi krakowskiemu Janowi Radlicy zamek Muszyna z podlegającymi mu wsiami, w tym Łomnicą.
Kiedy w 1410 r. polskie rycerstwo gromiło Krzyżaków pod Grunwaldem, na opuszczone przez obrońców ziemie zdradziecko napadł król węgierski i margrabia brandenburski Zygmunt Luksemburski, później także król niemiecki, włoski i czeski oraz cesarz rzymski. Właśnie w Łomnicy stoczono jedną z potyczek z jego oddziałami. Opór pospolitego ruszenia sprawił, że rabuś wycofał się na ówczesne górne Węgry, czyli obecną Słowację.