HABOWSKI Stanisław

(1895-1966) generał brygady Wojska Polskiego, pochodzący z Nowego Sącza. Urodził się 28.03.1895 w Nowym Sączu.

Uczeń IGIMNAZJUM w Nowym Sączu w latach 1906-14, maturę zdał w 1915 r.

Przebieg służby

Członek paramilitarnego Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej w 2. pułku piechoty Legionów Polskich brał udział w walkach na froncie wschodnim, m.in. w bitwach pod Rarańczą i Kostiuchnówką. Po tzw. kryzysie przysięgowym w 1917 r. (Polacy odmówili przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec) skierowany do pozostającego pod austriackimi rozkazami Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918 r. przedarł się pod Rarańczą na rosyjską stronę frontu i zgłosił się do II Korpusu Polskiego na Wschodzie gen. Józefa Hallera. Po bitwie pod Kaniowem trafił do niewoli niemieckiej, z której uciekł, aby działać w konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej na Ukrainie. Od września 1918 r. w 4. Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Początek 1919 r. spędził w szpitalu w Odessie.

W Wojsku Polskim od maja 1919 r., początkowo z powodu stanu zdrowia w formacjach tyłowych jako kierownik wyszkolenia w batalionach zapasowych 33., 30., 10., 37. i 65. pp oraz komendant obozu jenieckiego w Jaworznie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. dowódca batalionu ochotniczego 265. pp.

Po wojnie do 1925 r. w 65. pp w Grudziądzu, gdzie był dowódcą szkoły podoficerskiej i batalionu, w latach 1925-27 dowódca batalionu w 31. pp w Łodzi, potem oficer sztabu 10. Dywizji Piechoty, w latach 1932-34 zastępca dowódcy 2. pułku pancernego, w latach 1934-36 dowódca batalionu czołgów i samochodów pancernych w Krakowie, a do wybuchu II wojny światowej dowódca 75. pp w Chorzowie. Absolwent Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył i wycofywał się od Górnego Śląska na Lubelszczyznę, gdzie w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim wpadł do niewoli niemieckiej.

Po II wojnie światowej wrócił z obozu jenieckiego do kraju i w 1946 r. wrócił do służby w WP: dowódca 8. DP w walkach z Ukraińską Powstańczą Armią na Podkarpaciu i w akcji wysiedleńczej „Wisła” w Bieszczadach. Usunięty z wojska w 1949 r. i szykanowany przez bezpiekę w ramach represji stalinowskich.

Awanse: 1915 – chorąży, 1918 – podporucznik, 1948 – gen. brygady.

Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz 3-krotnie Krzyżem Walecznych.

Pracował na stanowisku urzędniczym w Polskich Zakładach Zbożowych w Warszawie, gdzie zmarł w 1966 r., tamże pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

(IrP)

Źródła

„Bóg, honor, ojczyzna. Sądeccy żołnierze i generałowie w służbie niepodległej Rzeczypospolitej” podRED. Jerzego Leśniaka i Henryka Szewczyka, Instytut Pamięci Narodowej i Fundacja Sądecka, Nowy Sącz-Warszawa 2009