(1903-1987)
Pisarz pochodzący z Ziemi Limanowskiej.
Urodzony 14 stycznia 1903 r. w Jaworznej k/Laskowej. Uczył się w szkołach w Żmiącej i Limanowej, potem w gimnazjach w Nowym Sączu i Nowym Targu, absolwent seminarium pedagogicznego.
Nauczyciel, od 1921 r. pracował w Bydgoszczy, potem w Solcu Kujawskim, a od 1934 r. ponownie w Bydgoszczy. Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wybudował letni domek w Ujanowicach k/Limanowej. W czasie okupacji niemieckiej organizator tajnego nauczania w powiecie limanowskim. Po wojnie ponownie w Bydgoszczy: znów nauczyciel, w latach 1948-50 w tamtejszej rozgłośni Polskiego Radia, a w latach 1955-70 w redakcji miesięcznika „Pomorze” i w latach 1959-67 jako jego redaktor naczelny.
Debiutował w 1927 r. jako prozaik. Autor powieści przeważnie o tematyce wiejskiej z elementami autobiograficznymi (często portretował w nich znanych sobie mieszkańców Jaworznej, Żmiącej, Ujanowic i Limanowej), m.in. „Ludzie spod miedzy” (1939) i „Lato w Gorcach” (1954), oraz artykułów krytycznoliterackich w prasie. W twórczości używał też pseudonimu Władysław Wosnak. Od 1965 r. prezes bydgoskiego oddziału Związku Literatów Polskich.
Odznaczony m.in. Krzyżami Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 28 grudnia 1987 r. w Bydgoszczy, pochowany na tamtejszym Cmentarzu Nowofarnym. Jego nazwisko nosi skwer na bydgoskim osiedlu Błonie.
(IrP)
Źródła
Lesław M. Bartelski – „Polscy pisarze współcześni. Informator 1944-74”, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1977