W XVII w. klaryski dzierżawiły swoje ziemie, na których doliczono się aż 33 młynów. Pierwszymi znanymi z nazwiska dzierżawcami Długołęki byli Juraszowski i Daniel Rzeczyński, a Świerkli – sędzia z Nowego Sącza Marcin Lutosławski i Gabriel Gładysz. Wiadomo, że w Świerkli uprawiano wtedy chmiel.
W 1781 r. zaborcze władze austriackie dokonały kasacji starosądeckiego klasztoru i przejęcia jego majątku, który stanowił już wtedy ogromne latyfundium obejmujące ok. 70 wsi. Pod wspólną nazwą Długołęka-Świerkla pojawia się w 1827 r.
Sprowadzono też do wsi kolonistów niemieckich. W kronice szkolnej z końca lat 20. XX w. nauczycielka Stanisława Stańczykiewiczówna napisała: „Dawniej Świerkla była osadą kolonistów niemieckich, a Długołęka – to było parę domów zamożnych kmieci. Z czasem ludność wykupiła od Niemców pola”. Za okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej miejscowość nosiła nazwę Langendorf-Tannendorf