(1900-1969) generał major Armii Czerwonej i generał brygady Wojska Polskiego, zdobywca Nowego Sącza. Urodził się 19.07.1900 w Samarze (Rosja, w latach 1935-91 Kujbyszew).
Przebieg służby
Od listopada 1918 r. w Armii Czerwonej, walczył m.in. przeciwko kontrrewolucyjnym wojskom gen. Antona Denikina, potem na Kaukazie z tamtejszymi ruchami narodowowyzwoleńczymi oraz w latach 1938-39 w wojnie domowej w Hiszpanii.
W czasie II wojny światowej dowódca 337. Dywizji Strzelców na Froncie Północnokaukaskim i Froncie Południowym, karnie przeniesiony na p. o. zastępcy dowódcy 441. Dyw. Strzelców. W 1942 r. dowódca 23. Brygady Zaporowej w Stalingradzkim Okręgu Wojskowym, w ramach Frontu Południowego walczącej nad Donem, następnie dowódca 10. Samodzielnej Gwardyjskiej Brygady Strzelców na Froncie Zakaukaskim i 176. Dyw. Strzelców w składzie 18. Armii Desantowej. Za zasługi w noworosyjsko-tamańskiej operacji zaczepnej jego dywizja została przemianowana na 129. Gwardyjską, następnie dołączona do I Frontu Ukraińskiego, biorąc udział w żytomiersko-berdyczowskiej operacji zaczepnej, za co odznaczono ją Orderem Czerwonego Sztandaru i nadaniem nazwy Żytomierskiej. Od 1944 r. dowódca 52. Korpusu Strzelców, która w składzie 1. Armii Gwardyjskiej, a potem 38. Armii Frontu Ukraińskiego walczyła w lwowsko-sandomierskiej operacji zaczepnej, zajmując m.in. Lwów, co sprawiło, że korpus otrzymał nazwę Lwowski. W zachodniokarpackiej operacji zaczepnej dowodzony przez niego korpus zdobył m.in. Krosno, Jasło,NOWY SĄCZ
, Wadowice i Bielsko-Białą.
Awanse: 1943 – gen. major (brygady).
Po II wojnie światowej ukończył wyższy kurs akademicki w Wyższej Akademii Wojskowej im. Klimenta Woroszyłowa, po czym został szefem oddziału gotowości bojowej Uralskiego Okręgu Wojskowego i dowódcą 119. Korpusu Piechoty Górskiej w Turkiestańskim Okręgu Wojskowym.
W latach 1950-54 oddelegowany do służby w Wojsku Polskim, w którym był zastępcą dowódcy ds. liniowych Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu.
Po powrocie do ZSRR szef katedry wojskowej w Kazańskim Instytucie Weterynaryjnym. W październiku 1956 r. przeniesiony do rezerwy.
Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz radzieckimi Orderem Lenina, Orderem Czerwonego Sztandaru, Orderem Bohdana Chmielnickiego I stopnia, Orderem Suworowa II stopnia, Orderem Kutuzowa II stopnia i Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia.
Zmarł 11.11.1969 w Kujbyszewie (obecnie znowu Samara), tamże pochowany na Cmentarzu Południowym.
(IrP)
Źródła
E. J. Nalepa „Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim w latach 1943-68”, Wydawnictwo Wojskowego Instytutu Historycznego,WARSZAWA 1995